Psie szkolenie i terapia od zawsze było trudnym tematem pod względem pozyskiwania wiedzy na jego temat. Dziedzina ta jest zupełnie nie uregulowana prawnie, przez co w imię treningu można praktycznie wszystko. Mimo dużej wrażliwości na krzywdę zwierząt opiekunowie gubią się, kiedy słyszą od trenera, że dzięki przemocowym rozwiązaniom ich pies “wyzdrowieje”. Czy to prawda? 

Kiedy nie ma żadnych organów sprawujących pieczę nad etyką pracy ze zwierzętami, jedynym sensownym rozwiązaniem jest według nas posługiwanie się wiedzą popartą badaniami naukowymi. Jednym z podstawowych dziedzin nauki, jaką kierujemy się w naszej pracy jest BEHAWIORYZM (nie mylić z behawiorystyką), który oryginalnie był nurtem psychologicznym również stojącym w kontrze do introspekcyjnej, mistycznej psychologii, w której królowały teorie bez poparcia. Dzięki behawioryzmowi poznaliśmy mechanizmy rządzące zachowaniem, a także mamy narzędzia, by to zachowanie zmienić. Co więcej, behawioryzm jasno mówi nam też, że awersja nie tylko nie rozwiązuje prawdziwej przyczyny problemu (można porównać ją do leków przeciwobjawowych, które działają tymczasowo), ale też wiąże się z serią skutków ubocznych.